Նայում եմ պատուհանից, տեսնում ճերմակ փաթիլներ: Կարծես ամեն ինչ սառել է, և միայն ճերմակ փաթիլներն են պարում աչքերիս առաջ: Կամաց ծածկում են ծառերի ճյուղերը: Կարծես փաթիլներն իմ երազից են փախել: Այդ ամենը մի նկար է, մի կախարդանք, մի երազ: Անմոռանալի պատկեր, որը կենդանացել է:
Ասես ձյունը հետևել է ինձ, իսկ հիմա հիշեցնում է բոլոր զվարճալի և հուզիչ ակնթարթները, այն ակնթարթները, որոնք եղել են տարիներ առաջ և դեռ պետք է լինեն:
Եղևնին փոքրիկ՝ ամռանը կանաչ գույն է միշտ լինում,
Իսկ ձմռանը, ցուրտ ձմռանը, արծաթով է փայլում:
Զարդարում են փողոցները, դիմակներ են վաճառում,
Իսկ փոքրիկ կանաչ ծառերը սպասում են ու ժպտում:
Նոր տարվա պայծառ լույսերը մեկ վառվում են, մեկ մարում,
Եվ տեսնում են փոքրիկները այդ հեքիաթը գույնզգույն:
Կա մի վայր,
Որտեղ որ ամեն մի մարդ
Կգտնի հենց ինքն իրեն,
Որը կոչվում է ընտանիք:
Մայրիկ, հայրիկ,
Երեխաներ,
Ամենուր ներդաշնակություն ու
Միասնություն է տիրում:
Բոլորը միասին,
Համերաշխ ու երջանիկ.
Մայրիկ, հայրիկ ու բալիկ՝
Մի երջանիկ ընտանիք:
Կաթում է անձրևը դրսում,
Ընկնում են,
Տերևները.
Մեկ-մեկ.
Եվ թախիծ է բացվում իմ հոգում,
Մտքերս թռչում են հեռվում:
Բացել ես աշուն
Դռներդ մեր դեմ,
Տերևներն ես զարդարում,
Կյանքին երանգ ես հանձնում.
Աշու՜ն, աշու՜ն, աշու՜ն.
Հեքիաթային աշու՜ն…
10.10.2019թ.
ՍՅՈՒԶԱՆՆԱ ԲԱՐԵՂԱՄՅԱՆ 